نایلون نام عمومی خانواده ای از پلیمرهای مصنوعی، مبتنی بر پلی آمیدهای آلفاتید یا نیمه آروماتیک است. نایلون ماده ی ابریشمی گرمانرمی (ترموپلاستیک) است که می توان آن را با ذوب کردن به فیبر یا غشا تبدیل کرد و به آن شکل داد.

نایلون اولین پلیمر گرمانرم مصنوعی پرفروش بود. شرکت دوپن پروژه تحقیقاتی خود را در 1930 آغاز کرد. اولین نایلون (نایلون 6،6) توسط والاس کاروترز با استفاده از دیامین در 28 فوریه 1935 در مرکز تحقیقات دوپن واقع در ایستگاه آزمایشگاهی دوپن تولید شد. در پاسخ به کار کاروترز، پاول شلاک در 29 ژانویه 1938 در شرکت آی جی فاربن نایلون 6 را تولید کرد، که فرمول بندی متفاوتی مبتنی بر کاپرولاکتام داشت.

مقایسه پیوند مولکولی نایلون 6 با نایلون 6،6

نایلون اولین بار بطور تجاری در فرچه مسواک در 1938 استفاده شد. سپس استفاده ی شناخته شده تر آن در جوراب شلواری های زنانه بود که در نمایشگاه جهانی 1939 نیویورک نمایش داده شد و در 1940 اولین بار بطور تجاری فروخته شدند. در طول جنگ جهانی دوم، تقریبا تمام مصرف نایلون متمرکز بر تولید چتر نجات و بند آن شد. مصارف زمان جنگ نایلون و سایر پلاستیک ها بازار را برای مواد جدیدی گسترش داد.

نایلون از واحدهای تکرار شونده ای که با پیوند پپتیدی متصل هستند، تشکیل می شود. به شکل تجاری، پلیمر نایلون از واکنش مونومرهای لاکتام، اسید/آمین یا مخلوط های استوکیومتریک دیامین ها (-NH2) و دی اسیدها (-COOH) تشکیل می شود. مخلوط هایی از این مواد را می توان با یکدیگر پلیمرسازی کرد تا همبسپارها بدست آیند. پلیمرهای نایلونی را می توان با انواع زیادی از افزودنی ها مخلوط کرد تا خواص متنوع زیادی را بدست آورد. پلیمرهای نایلونی کاربردهای تجاری چشمگیری در بافته‌ها و فیبرها (پوشش، کف سازی و استحکام کائوچویی)، شکل سازی (قالب دهی قسمت های خودرو، لوازم الکتریکی و غیره) و در لایه سازی (عمدتاً در بسته بندی مواد غذایی) دارند.